{[['
']]}
']]}
ႏြားေက်ာင္းသားေလး က်ေနာ္ “တာဘုခလီး”
ပဋိပကၡေတြၾကားက မတူညီတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြကို ေဆာင္းပါးအျဖစ္ ေရးသားတင္ဆက္ေပးျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
ေစာခါးစူးညား (ေကအိုင္စီ)
ျမန္မာျပည္ရဲ႕
ေက်းလက္ေတာရြာေတြမွာ ေက်ာင္းေနခ်င္လ်က္ အေနခက္ၿပီး ေက်ာင္းထားလ်က္နဲ႔
ေက်ာင္းမေနခ်င္တဲ့ အနာဂတ္ ရင္ေသြးငယ္ေလးေတြ ခုခ်ိန္မွာ
မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ လူနည္းစု
တိုင္းရင္းသားေတြ ေနထိုင္တဲ့ေဒသေတြမွာဆို လူႀကီးေတြနဲ႔အတူ
လယ္ထဲ၀င္ကူေနရသလို၊ ႏြားေက်ာင္းေနရသူေတြ၊ ေမာင္ညီမအငယ္ေလးေတြ ထိန္းၿပီး
အိမ္မွာခ်က္ျပဳတ္ေနရတဲ့ ကေလးေတြအထဲမွာ “တာဘုခလီး”ဆိုတ့ဲ့
ကရင္ကေလးငယ္တစ္ဦးလည္း အပါအ၀င္ ျဖစ္ပါတယ္။ကၽြဲ၊ ႏြားေတြစားဖို႔ ျမက္ရွားပါးတဲ့ ေႏြကာလမွာ နီၫို္ေရာင္ ႏြားထီးတစ္ရွဥ္း(ႏွစ္ေကာင္)ကို ေရွ႕က တစ္ေကာင္ေမာင္းၿပီး ေနာက္က တစ္ေကာင္ကို ဆြဲလာေနတဲ့ ကေလးငယ္ေလးကေတာ့ ဗမာလို “ကုသိုလ္မ်ဳိးေစ့”လို႔ အနက္အဓိပၸါယ္ရတဲ့ “တာဘုခလီး”ဆိုတဲ့ အမည္နဲ႔ ကရင္ကေလးငယ္ေလးတစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္။ အသားေလးၫိုၫိုနဲ႔ မ်က္ႏွာမွာ ေသာကကင္းမႈဟာ ပူျပင္းတဲ့ ေႏြေနဒဏ္ကို အံတုေနပါတယ္။
သူဟာ မြန္ျပည္နယ္၊ ဘီးလင္းၿမိဳ႕နယ္ထဲက အိမ္ေျခ ၂၀၀နီးပါးရွိတဲ့ ပယာေရာ(ျမစ္က်ဳိး) ဆိုတဲ့ ကရင္ရြာက အသက္ ၉ႏွစ္သာရွိေသးတဲ့ ႏြားေက်ာင္းသားေလးျဖစ္ပါတယ္။ ရြာအေနာက္ဘက္ကေန အေရွ႕ဘက္ကိုျဖတ္ၿပီး အဲဒီႏြားနီၫိုတစ္ရွဥ္းနဲ႔ ေန႔တိုင္း အလုပ္႐ႈပ္ေနတတ္ တဲ့ သူဟာ အသက္အရြယ္နဲ႔ မမွ်ေအာင္ ဒီႏြားတစ္ရွဥ္းအတြက္ ျမက္ေကာင္းေကာင္းရွိမဲ့ေနရာ လိုက္ရွာၿပီး ထိန္းေက်ာင္းေနရရွာတဲ့ ကုသိုလ္ မလွပတဲ့ အျပစ္မဲ့ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ပါပဲ။
“ႏြားေက်ာင္းတာ ေပ်ာ္တယ္။ ႏြားေက်ာင္းရင္ ထမင္း၀၀ စားရတယ္ေလ။”လို႔ တာဘုကလီးက အဲဒီလို ေျပာပါတယ္။ သူဟာ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္မွာ မိသားစုပိုင္ ႏြားေတြကို ထိန္းေက်ာင္းေပးေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ဒီကေလးဟာ ငယ္စဥ္ကတည္းက စာသင္ေက်ာင္းကို တခါမွ မတက္ခဲ့ဘူးတဲ့အျပင္ ထမင္းနပ္မွန္ဖို႔အတြက္ သူတစ္ပါးရဲ႕ ႏြားကိုေက်ာင္းေပးေနရင္း အိမ္နဲ႔ေ၀းကြာေနသူ ျဖစ္ပါတယ္။
ေက်ာင္းေနရတဲ့ ခံစားခ်က္၊ အရသာ၊ အက်ဳိးေက်းဇူးကို တခါဘူးမွ မသိခဲ့တဲ့ တာဘုကလီးက “က်ေနာ္ ေက်ာင္းမတက္ဘူး။ တက္လည္း မတက္ခ်င္ဘူး။ ေက်ာင္းတက္လည္း ထမင္းစားရတယ္။ ေက်ာင္းမတက္လည္း ထမင္းစားရတယ္။ အလုပ္လုပ္ရင္ ပိုေကာင္းတယ္ေလ။” လို႔သာ ေျပာေနပါတယ္။
မိဘႏွစ္ပါးစလံုးက ေက်ာင္းမေနခဲ့ဘူးသလို လက္ရွိမွာ ဆင္းရဲတဲ့ မိသားစုဆိုေတာ့ သားသမီးေတြကို ေက်ာင္းေနေစလိုတဲ့ ဆႏၵရွိေပမယ့္ လက္ေတြ႕မွာ မလြယ္ကူလွပါဘူး။ ဖခင္ျဖစ္သူဟာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ေနထိုင္ဖူးတဲ့အတြက္ စာအနည္းငယ္ ဖတ္တတ္ေပမဲ့ ေျမျမဳပ္မိုင္း ထိမွန္ထားသူမို႔ ခ်ဳိင္းေထာင့္တစ္ဖက္၊ ေျခတုတစ္လွည့္နဲ႔ မိသားစု စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ႐ုန္းကန္ေနရသူ ျဖစ္ပါတယ္။
သားျဖစ္သူ တာဘုခလီး အခုလို သူမ်ားဆီမွာ ႏြားသြားေက်ာင္းတာ သူတို႔မိသားစုအတြက္ တာ၀န္ေပါ့ပါးေသးတယ္လို႔ ဖခင္ျဖစ္သူက “သူမ်ား(ႏြားရွင္)နဲ႔ သြားေနရတာ အိမ္ကို ျပန္ေတာင္မလာဘူး။ သူ အဲဒီမွာေနတာ ေပ်ာ္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ သူ ေကာင္းေကာင္းေနရရင္ ေတာ္ပါၿပီ။ က်ေနာ္တို႔အတြက္လည္း မိသားစု ၀န္ထုပ္၀န္ပိုး နည္းနည္း ေလ်ာ့တာေပါ့။”လို႔ ေျပာပါတယ္။
မိခင္ဟာလည္း ငယ္ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းေနခ်င္တာ မိဘေတြက ေက်ာင္းမထားေတာ့ တခါတေလ ေက်ာင္းတက္ခ်င္လြန္းလို႔ မိဘေတြ ထိန္းခိုင္းတဲ့ ေမာင္ငယ္ေလးကို ေက်ာကုန္းပိုးၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ စာသင္ေနတာကို သြားၾကည့္ခဲ့ရတာပါ။ ဒါကို မိဘေတြက သူမကို တုတ္နဲ႔ ႐ိုက္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ခုလို ျပန္ေျပာျပပါတယ္။
“က်မ ကံမေကာင္းခဲ့ဘူး။ မိဘက မိန္းခေလးဆိုရင္ ေက်ာင္းေနစရာ မလိုဘူး။ အိမ္အလုပ္နဲ႔ ခ်က္တတ္၊ ျပဳတ္တတ္ရင္ရၿပီ။ အခုက်ေတာ့ လည္း ကိုယ့္ကေလးေတြကို ပညာတတ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ကေလးေတြက ေက်ာင္းမေနခ်င္ၾကဘူး။ ကိုယ့္မွာလည္း စား၀တ္ေနေရး သိပ္အ ဆင္မေျပေတာ့ အတင္းအၾကပ္လည္း ေက်ာင္းမတက္ခိုင္းေတာ့ဘူးေလ။”လို႔ ဆိုပါတယ္။
ဒီလို အတန္းပညာ မတတ္ေျမာက္ခဲ့တ့ဲ တာဘုကလီးရဲ႕ မိဘေတြဟာ လယ္ယာစိုက္ပ်ဳိးေရးအျပင္ အျခားႀကံဳရာ က်ဘမ္းအလုပ္ေတြနဲ႔ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းေနရပါတယ္။ မိဘႏွစ္ပါး အပါအ၀င္ အိမ္သားေပါင္း ၈ေယာက္ရွိတဲ့ တာဘုခလီးတို႔ရဲ႕ မိသားစုထဲမွာ သူ႔အထက္ က အစ္ကိုတစ္ေယာက္ထဲ တတိယတန္းအထိ မႏွစ္က ေက်ာင္းေနခဲ့ေပမဲ့ လာမဲ့ႏွစ္မွာ ေက်ာင္းဆက္တက္ဖို႔ ေငြေၾကး အဆင္မေျပလွပါ ဘူး။ က်န္တ့ဲ အကို၊ အမေတြလည္း ေက်ာင္းမေနဘဲ အလုပ္လုပ္ေနၾကတာမို႔ ေမာင္ႏွမထဲက ၅ေယာက္ေျမာက္ျဖစ္တဲ့ တာဘုခလီး ေက်ာင္းေနမေပ်ာ္တာက မဆန္းသလို ျဖစ္ေနပါတယ္။
စား၀တ္ေနေရး မေျပလည္တဲ့ မိဘေတြ အခက္အခဲေၾကာင့္ တာဘုခလီးဟာ သူမ်ားကို ႏြားသြားေက်ာင္းေပးဖို႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ဟန္ရွိသလို ႏြားပိုင္ရွင္ဟာ သူ႔အေပၚ ေကာင္းတယ္။ ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့အေပၚမွာ သူေပ်ာ္ေမြ႕ေနတာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ တခါတခါ မုန္႔စားရရင္ သူ႔မ်က္ႏွာက ၿပံဳးၿပီး “က်ေနာ့္ဦး(ႏြားရွင္)က ၀ယ္ေကၽြးတယ္ေလ။ စားလို႔ေကာင္းတယ္။ သူတို႔နဲ႔ ေနရတာေပ်ာ္တယ္။”လို႔ ေျပာပါတယ္။
ဘ၀ကို ၾကမ္းတမ္းလား၊ ခတ္ထန္လား မသိေသးတဲ့ တာဘုကလီးဟာ ရြာေဘးက လယ္ကြင္းေလးတခုထဲမွာ ေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ့ လြယ္အိတ္ေလးလြယ္ရင္း ေလးဂြတစ္လက္နဲ႔ ခေမာက္မပါ ဟုိဒီေလွ်ာက္သြားၿပီး ႏြားေတြ ထိန္းေက်ာင္းေနရတာကို ဗိုက္၀ဖို႔အေရး လုပ္ရတာမို႔ ေပ်ာ္ေနပါတယ္။ ရြာထဲက ေက်ာင္းေနတဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက ေက်ာင္းပိတ္ရက္မို႔ တခါတေလ သူႏြားေက်ာင္းရာ ကြင္းထဲကို လာလည္ၿပီး အေဖာ္လုပ္ေနေပမဲ့ သူဟာ စာမတတ္လို႔ အားငယ္ရမွန္း မသိဘဲ ၿပံဳးေပ်ာ္ေနတတ္ပါတယ္။
အခုလို စာသင္အရြယ္မွာ ေက်ာင္းမေနရတဲ့ ကေလးငယ္ေတြဟာ ပယာေရာရြာမွာ တာဘုကလီးတေယာက္တည္း မကပါဘူး။ ဘ၀တူ ႏြားေက်ာင္း၊ လယ္၊ ေတာင္ယာ စတဲ့ ပင္ပင္ပမ္းပမ္း အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့ ကေလးေတြ အမ်ားႀကီးဟာ လက္ရွိမွာ ေက်ာင္းမေနသူေတြပါ။ မိန္းကေလးေတြဆိုရင္ အိမ္အလုပ္၊ ကေလးထိန္း စတဲ့အလုပ္ေတြသာ လုပ္တာမ်ားပါတယ္။ ဒီရြာမွာ အေျခခံပညာ အလယ္တန္းေက်ာင္း ၇တန္းအထိ ရွိပါတယ္။ ရြာအလယ္တန္းေက်ာင္းမွာ ေအာင္ျမင္သြားတဲ့ အခ်ဳိ႕ကေလးေတြက သထံု၊ ဘီးလင္း၊ က်ဳိက္ထိုနဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ေတြမွာသြားၿပီး ပညာဆက္သင္ၾကရပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ပယာေရာရြာမွာေတာ့ အခုခ်ိန္ထိ ဆယ္တန္း(အထက္တန္း)ေအာင္ျမင္ၿပီး တကၠသိုလ္ တက္ႏိုင္တဲ့သူဟာ ၁၀ေယာက္အထက္ မရွိပါဘူး။ ဒါေတြအားလံုးဟာ အဓိက စား၀တ္ေနေရးျပႆနာေၾကာင့္ ပညာေရးကို ထိေရာက္ေအာင္ ဆံုးခန္းတိုင္ မတတ္ႏိုင္တဲ့သူေတြပဲ မ်ားပါတယ္။ ဒီလို အသိပညာ၊ အတတ္ပညာ မဖြံ႕ၿဖိဳးေသးတဲ့ ပယာေရာလို ရြာမ်ဳိးမွာ ကေလးသူငယ္ေတြ၊ လူငယ္ေတြ ပညာမသင္ႏိုင္ တာဟာ ဒီေဒသ၊ ဒီတိုင္းျပည္ရဲ႕ အနာဂတ္အတြက္ ရင္ေလးစရာပါ။
မိဘတတ္ႏိုင္ပါလ်က္နဲ႔ ေက်ာင္းေနမေပ်ာ္တဲ့ ကေလးေတြ၊ ေက်ာင္းေနခ်င္လ်က္နဲ႔ မိဘက ေငြေၾကးမတတ္ႏိုင္သူေတြ၊ မတတ္ႏိုင္တဲ့ မိဘေတြက ေက်ာင္းတက္ဖို႔ မတိုက္တြန္းလို႔ ေက်ာင္းမေနခ်င္တဲ့ကေလးေတြ။ ဒီလို အလုပ္ၾကမ္းနဲ႔ ဘ၀ၾကမ္းေတြကို တၿပိဳင္နက္တည္း ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ကေလးေတြဟာ ဘ၀ေရွ႕ေရးအတြက္ သူတို႔ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အိပ္မက္ကလည္း ဆီမီးခမ္းေျခာက္လို႔ အေရာင္မွိန္တဲ့ မီးအိမ္ေလးလို မႈန္ပ်ပ်သာ ရွိေနပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အရြယ္ေရာက္လာရင္ ရတဲ့အလုပ္လုပ္ၿပီး မိဘကို လုပ္ေကၽြးမယ္လို႔ တာဘုခလီး ေျပာလိုက္တာက “က်ေနာ္ႀကီးလာရင္ မိဘကို လုပ္ေကၽြးမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားတယ္။ အခု ငယ္ေသးေတာ့ ထမင္း၀၀ စားရဖို႔ ႏြားပဲ ေက်ာင္းအံုးမယ္” ဆိုတာပါပဲ။
ျမန္မာျပည္မွာ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္းေတြကို မိဘဆရာအသင္းေၾကး၊ အားကစားနဲ႔ စာၾကည့္တိုက္ေၾကး၊ တႏွစ္စာေက်ာင္းလခ ေၾကးေတြ ပါ၀င္တဲ့ ေက်ာင္းေနကုန္က်စရိတ္အျဖစ္ က်ပ္ေငြ ၁၅၀၀ကေန ၂၀၀၀က်ပ္အထိသာ ေကာက္ခံဖို႔ လက္ရွိ အစိုးရရဲ႕ ပညာေရး ၀န္ႀကီးဌာနက သတ္မွတ္ထားေပမဲ့ မူလတန္းကိုေတာ့ အခမဲ့ ပညာေရး သင္ၾကားခြင့္ေပးထားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ တကယ့္လက္ေတြ႕နဲ႔ ျပဌာန္းခ်က္က ကိုက္ညီမႈရွိမရွိကိုေတာ့ ကိုယ္တိုင္ ရင္ဆုိင္ေနရသူ ေက်ာင္းသားမိဘတိုင္း သိနားလည္ၾကမွာပါ။
သို႔ေသာ္ လိုအပ္ေနတာတခုက ကေလးသူငယ္ေတြကို ပညာမသင္မေနရ စနစ္မ်ဳိး၊ ပညာမသင္ၾကားႏိုင္သူေတြကို အစိုးရက ဘယ္လို နည္းလမ္းနဲ႔ ေထာက္ပံ့ေပးသြားမယ္ ဆိုတာမ်ဳိးေတြသာ တရား၀င္ ျပဌာန္းထားမယ္ဆိုရင္ ေက်ာင္းမေနတဲ့ ကေလးေတြအေရအတြက္ဟာ ေလ်ာ့နည္းေပ်ာက္ကြယ္လာၿပီး တိုင္းျပည္တိုးတက္မႈ လမ္းစေပၚေပါက္လာမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
Post a Comment